Can Tho - Phu Quoc
29 november 2016 - Phu Quoc, Vietnam
Hallo allemaal,
Inmiddels is het dinsdag en zitten we op het eiland Phu Quoc. Afgelopen vrijdag zijn we vertrokken uit Hoi An met het vliegtuig naar Can Tho. Deze plaats ligt midden in de Mekong Delta, is bekend vanwege de floating markets en voor ons een mooie aansluiting voor onze volgende vlucht naar het eiland.
Vlucht naar Can Tho ging gesmeerd, in een uur en drie kwartier waren we er al. Yasmin vond het maar niets om vastgezet te worden in haar stoel, dus die heeft het halve vliegtuig bij elkaar geschreeuwd bij het opstijgen. Gelukkig waren er meer kinderen op deze vlucht, die hebben de andere helft van het vliegtuig bij elkaar geschreeuwd. Vreselijk die mensen met jankende kinderen ;-). In Can Tho gaat het min of meer om de floating market, die moet je bezoeken. Dat kan op vele manieren maar sowieso vroeg. Je kunt een kleine boot regelen, een grote boot, een hele dag weggaan of een paar uurtjes. Dat het ingewikkeld was werd ons duidelijk toen wij ons lieten informeren in het hotel bij de excursiedesk. Is it a small or a big boat? Yes! How many hours is the tour? Yes! How people on the boat? Yes! Eehm, laat maar zitten. Wij kozen maar voor een uitstapje naar alleen de floating market. Met een bootje drie kwartier heen en weer drie kwartier terug, klaar staan op de bootpier om 5.00u!!! Lekker verhaal om 4 uur opstaan met grumpy old Leyla. Hoe dan ook, het is gelukt om op tijd op die pier te verschijnen. Het leuke aan deze floating market is dat het niet op touw is gezet voor de toeristen, er komen wel veel toeristen maar dit is feitelijk een markt voor de groothandel. Er liggen boten vol met groente en fruit en dat wordt weer verkocht aan de kleinere verkopers. Op iedere boot staat een stok waaraan de handelswaar is geknoopt die ze verkopen. Het zijn ook geen fleurige bootjes zoals op een toeristenmarkt, dit zijn grote oude stinkschuiten. Heel leuk om van dichtbij te zien. De kinderen konden ons enthousiasme niet echt waarderen en zijn lekker gaan slapen. Rond half acht waren we alweer terug, ruim op tijd voor het ontbijt. We zaten voor het eerste deze vakantie in een megahotel en ook nog eens vrij vol met Aziaten. Het blijft verbazen wat die Aziaten 's morgens weg zitten te schuiven bij het ontbijt: noodles met zeevruchten, sardines in tomatensaus, sushi, dumplings met garnalen. Alsof het dinerbuffet van gisteren er nog staat te sudderen.
Als je de floating market hebt gehad is er verder weinig speciaals te doen in Can Tho. Wij hebben vooral geluierd, een paar keer een footmassage en lekker zwemmen. Het megahotel beschikt over een mooi groot zwembad.
Afgelopen zondag was het weer tijd om verder te reizen. Oorspronkelijk zouden we in de ochtend naar het eiland vliegen, maar de vliegmaatschappij had in Nederland al besloten dat we 10uur later zouden vliegen. Kost ons gewoon een halve dag op het eiland. Dat kan blijkbaar zo maar. Maar ja, niets aan te veranderen, nieuwe vertrektijd 19.40u. Tot wij rond 17.30u op het vliegveld van Can Tho arriveerden...flight delayed.... nieuwe tijd 21:50. Wel verd... (scheld intermezzo). Da's vier uur op een luchthaven waar geen ruk te doen is! Het is een grote hal met alleen een koffietentje annex bar. Vanwege het geringe aantal mensen was het licht grotendeels uitgedraaid en de airco was uitgeschakeld. Dan moeten we er maar het beste van maken... we hebben de slaaptent die we bij ons hebben opgezet, tablet erin met een disneyfilm, chippie erbij. Zo! De kinderen zitten in de hut. Het enige beschikbare eten op de luchthaven was instant noodlesoup. Daar bleef je bestek op drijven zo zout als die soep was. Maar ach, het dood de tijd een beetje. Twee uur later kregen we opeens te horen dat we konden inchecken en dat er achter de security check een gratis maaltijd op ons wachtte. Wat fideel van Vietnam Airlines! Hup inchecken, onze maaltijd wordt koud! Zelfs sardines in tomatensaus zou er nu ingaan. Alleen de security check scheidde ons nog van de door de maatschappij verzorgde traktatie. En die namen de tijd. Ik heb nog nooit iemand zo lang en zo moeilijk naar vier tickets en vier paspoorten zien staren. Ook bij de bagage scanner gingen ze los. Er werd nog net geen gat geboord in m'n slipper om bepaalde poeders op te sporen. Maar toen dat allemaal achter de rug was, toen stond daar toch echt onze maaltijd. Een flesje water, een verpakt cakeje en een nat doekje, waarschijnlijk om op te sabbelen, want met dat cakeje gingen we het niet echt redden. Als kinderen zo blij liepen wij met onze versnapperingen naar een afgelegen hoekje om al dit lekkers op te peuzelen. Wordt ik vervolgens omgeroepen: Mr. Martinus Cabri naar de incheckbalie komen! In een ruimte achteraf werd mij gevraagd of ik een battery shaver in m'n tas had. Want dat kon echt niet, dat was brandgevaarlijk. De ladyshave van Sophia moest in de handbagage want dan is het opeens niet meer brandgevaarlijk. Toen ik vroeg of het hoofdlampje met batterijen dan misschien ook verplaatst moest worden kreeg ik een blik alsof ik zojuist het allerstomste had gezegd. Doe maar in je handbagage als je daar gelukkig van wordt, was min of meer de strekking. De batterijen in mijn tas die konden gewoon blijven zitten. Maar dat is logisch natuurlijk. Als bonus mocht ik daarna weer door de security check en weer werd er eindeloos naar mijn paspoort en ticket getuurd, alsof ze de vorige keer toch iets over het hoofd hadden gezien. Qua tijd schoot het wel op en op een gegeven moment konden we dan toch gaan boarden. Hoera! Propellor vliegtuig waarin je ieder hobbeltje dubbel voelt en een flinke dosis turbulentie maakte dat dit niet de meest plezierige vlucht was. Gelukkig duurde het maar drie kwartier. Ik had net de Biba boerderij opgezet of we konden alweer in gaan pakken om te gaan landen. Eenmaal geland bleek waar de turbulentie vandaan kwam, het was nood weer. Een wolkbreuk boven Phu Quoc. We stonden al in het gangpad om het viegtuig te verlaten toen er gezegd werd: ga maar weer zitten tot de regen minder wordt. Het vliegtuig stond bij de geopende deur vol te plensen. Tien minuten later stonden we dan alsnog op de luchthaven en rond 23:30 in onze kamer van het resort. Zes uur onderweg voor een vlucht van drie kwartier. Haha.
De volgende dag was het gelukkig weer stralend weer en dat is het nog steeds. We zitten in een prachtig resort en zijn lekker aan het relaxen. Next stop en tevens laatste: Ho Chi Minh Stad.
Groetjes, Mark, Sophia, Leyla en Yasmin.
Inmiddels is het dinsdag en zitten we op het eiland Phu Quoc. Afgelopen vrijdag zijn we vertrokken uit Hoi An met het vliegtuig naar Can Tho. Deze plaats ligt midden in de Mekong Delta, is bekend vanwege de floating markets en voor ons een mooie aansluiting voor onze volgende vlucht naar het eiland.
Vlucht naar Can Tho ging gesmeerd, in een uur en drie kwartier waren we er al. Yasmin vond het maar niets om vastgezet te worden in haar stoel, dus die heeft het halve vliegtuig bij elkaar geschreeuwd bij het opstijgen. Gelukkig waren er meer kinderen op deze vlucht, die hebben de andere helft van het vliegtuig bij elkaar geschreeuwd. Vreselijk die mensen met jankende kinderen ;-). In Can Tho gaat het min of meer om de floating market, die moet je bezoeken. Dat kan op vele manieren maar sowieso vroeg. Je kunt een kleine boot regelen, een grote boot, een hele dag weggaan of een paar uurtjes. Dat het ingewikkeld was werd ons duidelijk toen wij ons lieten informeren in het hotel bij de excursiedesk. Is it a small or a big boat? Yes! How many hours is the tour? Yes! How people on the boat? Yes! Eehm, laat maar zitten. Wij kozen maar voor een uitstapje naar alleen de floating market. Met een bootje drie kwartier heen en weer drie kwartier terug, klaar staan op de bootpier om 5.00u!!! Lekker verhaal om 4 uur opstaan met grumpy old Leyla. Hoe dan ook, het is gelukt om op tijd op die pier te verschijnen. Het leuke aan deze floating market is dat het niet op touw is gezet voor de toeristen, er komen wel veel toeristen maar dit is feitelijk een markt voor de groothandel. Er liggen boten vol met groente en fruit en dat wordt weer verkocht aan de kleinere verkopers. Op iedere boot staat een stok waaraan de handelswaar is geknoopt die ze verkopen. Het zijn ook geen fleurige bootjes zoals op een toeristenmarkt, dit zijn grote oude stinkschuiten. Heel leuk om van dichtbij te zien. De kinderen konden ons enthousiasme niet echt waarderen en zijn lekker gaan slapen. Rond half acht waren we alweer terug, ruim op tijd voor het ontbijt. We zaten voor het eerste deze vakantie in een megahotel en ook nog eens vrij vol met Aziaten. Het blijft verbazen wat die Aziaten 's morgens weg zitten te schuiven bij het ontbijt: noodles met zeevruchten, sardines in tomatensaus, sushi, dumplings met garnalen. Alsof het dinerbuffet van gisteren er nog staat te sudderen.
Als je de floating market hebt gehad is er verder weinig speciaals te doen in Can Tho. Wij hebben vooral geluierd, een paar keer een footmassage en lekker zwemmen. Het megahotel beschikt over een mooi groot zwembad.
Afgelopen zondag was het weer tijd om verder te reizen. Oorspronkelijk zouden we in de ochtend naar het eiland vliegen, maar de vliegmaatschappij had in Nederland al besloten dat we 10uur later zouden vliegen. Kost ons gewoon een halve dag op het eiland. Dat kan blijkbaar zo maar. Maar ja, niets aan te veranderen, nieuwe vertrektijd 19.40u. Tot wij rond 17.30u op het vliegveld van Can Tho arriveerden...flight delayed.... nieuwe tijd 21:50. Wel verd... (scheld intermezzo). Da's vier uur op een luchthaven waar geen ruk te doen is! Het is een grote hal met alleen een koffietentje annex bar. Vanwege het geringe aantal mensen was het licht grotendeels uitgedraaid en de airco was uitgeschakeld. Dan moeten we er maar het beste van maken... we hebben de slaaptent die we bij ons hebben opgezet, tablet erin met een disneyfilm, chippie erbij. Zo! De kinderen zitten in de hut. Het enige beschikbare eten op de luchthaven was instant noodlesoup. Daar bleef je bestek op drijven zo zout als die soep was. Maar ach, het dood de tijd een beetje. Twee uur later kregen we opeens te horen dat we konden inchecken en dat er achter de security check een gratis maaltijd op ons wachtte. Wat fideel van Vietnam Airlines! Hup inchecken, onze maaltijd wordt koud! Zelfs sardines in tomatensaus zou er nu ingaan. Alleen de security check scheidde ons nog van de door de maatschappij verzorgde traktatie. En die namen de tijd. Ik heb nog nooit iemand zo lang en zo moeilijk naar vier tickets en vier paspoorten zien staren. Ook bij de bagage scanner gingen ze los. Er werd nog net geen gat geboord in m'n slipper om bepaalde poeders op te sporen. Maar toen dat allemaal achter de rug was, toen stond daar toch echt onze maaltijd. Een flesje water, een verpakt cakeje en een nat doekje, waarschijnlijk om op te sabbelen, want met dat cakeje gingen we het niet echt redden. Als kinderen zo blij liepen wij met onze versnapperingen naar een afgelegen hoekje om al dit lekkers op te peuzelen. Wordt ik vervolgens omgeroepen: Mr. Martinus Cabri naar de incheckbalie komen! In een ruimte achteraf werd mij gevraagd of ik een battery shaver in m'n tas had. Want dat kon echt niet, dat was brandgevaarlijk. De ladyshave van Sophia moest in de handbagage want dan is het opeens niet meer brandgevaarlijk. Toen ik vroeg of het hoofdlampje met batterijen dan misschien ook verplaatst moest worden kreeg ik een blik alsof ik zojuist het allerstomste had gezegd. Doe maar in je handbagage als je daar gelukkig van wordt, was min of meer de strekking. De batterijen in mijn tas die konden gewoon blijven zitten. Maar dat is logisch natuurlijk. Als bonus mocht ik daarna weer door de security check en weer werd er eindeloos naar mijn paspoort en ticket getuurd, alsof ze de vorige keer toch iets over het hoofd hadden gezien. Qua tijd schoot het wel op en op een gegeven moment konden we dan toch gaan boarden. Hoera! Propellor vliegtuig waarin je ieder hobbeltje dubbel voelt en een flinke dosis turbulentie maakte dat dit niet de meest plezierige vlucht was. Gelukkig duurde het maar drie kwartier. Ik had net de Biba boerderij opgezet of we konden alweer in gaan pakken om te gaan landen. Eenmaal geland bleek waar de turbulentie vandaan kwam, het was nood weer. Een wolkbreuk boven Phu Quoc. We stonden al in het gangpad om het viegtuig te verlaten toen er gezegd werd: ga maar weer zitten tot de regen minder wordt. Het vliegtuig stond bij de geopende deur vol te plensen. Tien minuten later stonden we dan alsnog op de luchthaven en rond 23:30 in onze kamer van het resort. Zes uur onderweg voor een vlucht van drie kwartier. Haha.
De volgende dag was het gelukkig weer stralend weer en dat is het nog steeds. We zitten in een prachtig resort en zijn lekker aan het relaxen. Next stop en tevens laatste: Ho Chi Minh Stad.
Groetjes, Mark, Sophia, Leyla en Yasmin.
Vakantie is afzien!, rust maar lekker uit. Daar zijn jullie wel aan toe.
Lieve groeten, kusjes voor de kindjes, van Opa Max en Oma Irene.
Heel leuk weer om jullie reisverhalen te lezen en foto's te zien.
Philou zal blij zijn (en wij natuurlijk ook) als jullie weer terug zijn, want ze zei vanmorgen nog 'Leyla is mijn vriend en Yasmin ook' en kijkt regelmatig uit het raam om te zien of jullie meisjes thuis zijn.
Maar eerst nog even genieten daar, vooral van de warmte, want die is hier ver te zoeken.
Liefs Machteld